In 1852 heeft Lambertus Vlaskamp een tuin aangelegd voor de familie De Marees van Swinderen. Het huis stond aan de Nieuweweg in de stad Groningen, de tuin liep door tot de Oostersingel. Het was één van de grootste particuliere tuinen van de stad. Koffie- en theehandelaar Hommes heeft het pand later gekocht en in Groningen kende men de tuin als ‘De tuin van Hommes’. Een deel van de Hommestuin hoorde later bij het ‘Doorgangshuis voor gevallen meisjes’, dat in 1865 gesticht werd door de dochter van burgemeester De Ranitz. Er is een foto bewaard gebleven, die een mooi beeld geeft van de vijver en de theekoepel. Het huis is in 1920 afgebroken om plaats te maken voor een Universiteitsgebouw. Een groot deel van de tuin is opgeofferd aan het Groninger Transportbedrijf en aan woningen aan het Poortersplein. Een klein stukje van de tuin is bewaard gebleven en is zelfs weer een beetje uitgebreid, jonge fruitbomen werden geplant en heel veel bijzondere bolgewassen (stinzenplanten), die ook in de oude tuin stonden. De buurtbewoners van Binnenstad Oost zijn bij de plannen, het ontwerp en uitvoering betrokken en als afronding van het geheel kreeg kunstenares Margriet Diertens opdracht met de buurtbewoners een kunstproject te maken. Ze noemde het project ‘De Zeven Hommes Nesten’: ‘Voorstel is zeven glanzende bronzen nesten, De Zeven Hommes Nesten, te plaatsen in de zeven bomen rondom de nieuwe uitbreiding van de tuin. Een nest staat voor nieuw leven, voor verandering en voor bescherming en wonen. Daarom ook passend op deze plek, in deze buurt en bij deze vernieuwing. Zeven is een getal met veel betekenis, het is een mythisch getal. Het getal heeft de gedachte in zich van volmaaktheid en volledigheid. Een geluksgetal. In het ontwerp van het nest in klei wordt gebruik gemaakt van de geschreven geschiedenis en recente uitbreiding van deze oude tuin. Ook persoonlijke verhalen, een voorwerp of wensen van de buurtbewoners kunnen daarin worden meegenomen. Deze inbreng zoals woorden op papier en kleine voorwerpen worden in het kleimodel verwerkt. Van dit model worden de zeven nesten gegoten in brons. Zo ontstaan beelden met een niet altijd even zichtbare maar toch erg persoonlijke inbreng van de omwonenden. Een persoonlijke schat hoog in de boom. In de seizoenen laten deze zeven glanzende nesten zich steeds meer of minder zien. Een beetje verscholen en dan weer zichtbaar. In het voorjaar en de zomer zichtbaar aan de rand van het gebladerte. In de overige seizoenen, als de tuin minder uitbundig is, vooral goed zichtbaar in het kale takkenspel. Zo beleven we de steeds weer veranderende tijd’.

De buurtbewoners reageerden enthousiast en leverden allerlei gebruiksvoorwerpen die Margriet Diertens in de nesten heeft verwerkt.