Soms komt het geluk zo maar uit de lucht vallen.
Een oud-bewoonster van Osingastate in Dronrijp bezorgde me 8 foto’s van de Vlaskamptuinen in dit dorp. Oorspronkelijk waren er 4 tuinen, de tuin van Osingastate was zo groot, dat er later een huis gebouwd is in de tuin. Twee tuinen zijn verdwenen, hier staan nu de bank en het verzorgingshuis.
De boek over de Vlaskampen krijgt een iets kortere titel: HET BAKJE VAN BEITSKE, kroniek van een tuindersfamilie.
Bij de expositie in het Fries Museum over Gerrit Vlaskamp verschijnt een boek, dat door diverse deskundigen wordt geschreven. Ik had zo langzamerhand zo veel informatie over alle Vlaskampen, die niet in het boek bij de expositie passen, dat ik eerst een familiekroniek heb geschreven, die uitgegeven wordt door Koninklijke Van Gorcum: ACH ARME JELSKE of HET BAKJE VAN BEITSKE.
Jelske is de oudste zuster van Gerrit, die door haar familie naar Utrecht verbannen werd vanwege haar lichtzinnige gedrag. Beitske is de hardvochtige jongere zuster, die haar oudste zuster onterfde.
In het boek ook tuinoverpeinzingen en natuurlijk informatie over de tuinen van Gerrit.
Je kunt het beschouwen als een vervolg op FAN ROAZEN EN FRAMBOAZEWYN.
Op de omslag staat het portret van de vrouw van de opvolger van Gerrit: Greetje Westra.
De bedoeling is, dat het boek in mei zal verschijnen.
Het was even stil van het Vlaskampfront, ik had computerproblemen, maar ze zijn opgelost.
De takken van de vorige blog zijn allemaal uitgekomen, hierboven is de magnolia, anders van kleur dan buiten, maar minstens zo mooi.
De kornoelje was de laatste, de forsythia bloeide binnen een week, de kornoelje na 3 weken.
Het Vlaskampproject vordert gestaag, de eerste opnamen voor de documentaire zijn gemaakt.
Het wachten is nu op de stinzenplanten.
Het Fries Landschapsbeheer is bijna klaar met de inventarisatie van de tuinen die 130 tot 150 jaar tuingeschiedenis redelijk hebben overleefd. Sommige eigenaren hebben plannen voor reorganisatie, het is belangrijk, dat ze de geschiedenis kennen opdat ze de tuinen in de sfeer van Gerrit Vlaskamp terug kunnen brengen. Als ze dat leuk vinden tenminste.
De familiekroniek is bijna klaar. Aan het boek bij de tentoonstelling in het Fries Museum wordt gewerkt door diverse deskundigen, al met al loopt alles naar wens.
Vandaag aandacht voor onze eigen tuin, de kwekerij die gesticht is door Gabe Westra, de grootvader van Ids.
Het is geen kwekerij meer, Ids en zijn broer zagen hoe zwaar het kwekersleven was en in de zestiger jaren van de vorige eeuw was er geen droog brood mee te verdienen, dus ze kozen beide een ander vak. Maar de grond ligt er nog, dus we hebben een grote tuin.
Vandaag heb ik de Kerstspullen opgeruimd en daarna volgt altijd het zelfde ritueel. Ik ga met een snoeimes de tuin in en knip allerlei takken, zo kunnen meteen de takken gesnoeid worden, die vreemd groeien. Die takken zet ik in grote vazen in de kamer en over een maand verschijnen overal groene blaadjes en de forsythia’s en sierappels gaan bloeien.
Zo is het in februari al lente. Toen ik vandaag de rommel opruimde vielen me de prachtige kleuren van de takken op.
Een paar dagen gelden was ik in Akkrum, het was mooi weer, een goede gelegenheid om foto’s te maken van Coopersburg, ontworpen door Gabe Westra, de opvolger van Gerrit Vlaskamp. Gabes moeder was Jitske Vlaskamp, een zuster van Gerrit.
Hij kreeg de opdracht van Folkert Harmens Kuipers, die geboren is in Akkrum. Kuipers is geëmigreerd naar Amerika en daar schatrijk geworden, hij noemt zich Frank Cooper. Een van de hoogtepunten in zijn carrière is een enorme wereldbazaar, die hij in New York met een compagnon laat bouwen.
Folkert mag schatrijk geworden zijn, hij trekt zich het lot van andermans ellende nog wel aan. Als hij bij zijn bejaarde vader in Akkrum logeert, ziet hij een oude blinde vrouw lopen, die geen enkele steun ontvangt. In het boekje ‘A krom, slordig reuzenwerk?’ van Willem Winters lees ik dat Kuipers toen zei: ‘Det kin sa net, det scil oars, sokke earme minsken moatte holpen wurde’. ‘Dat kan zo niet, dat moet anders, zulke arme mensen moeten worden geholpen’. Kuipers houdt woord, in 1900 legt zijn vader de eerste steen voor Coopersburg, een wooncomplex voor arme, oude mensen en Gabe mag de tuin aanleggen. Het is nog een prachtig monument, dat goed onderhouden wordt.De tekening van de tuin is niet bewaard gebleven, maar hij staat wel op een koektrommeltje.
